Η Χριστίνα-Αρετή Καραγιάννη-Χαλαβαζή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994 και έζησε τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια στη Σύρο. Είναι απόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Επίσης, έχει υπάρξει μέλος της ερασιτεχνικής φοιτητικής θεατρικής ομάδας του Πανεπιστημίου Κρήτης, «Σκηνή και Σαπούνι», από το 2012 έως το 2017. Η Χριστίνα-Αρετή Καραγιάννη-Χαλαβαζή παρουσιάζει το θεατρικό της έργο «Συνομιλίες».
Την ανάγνωση του έργου μπορείτε να παρακολουθήσετε και διαδικτυακά:
Ημερομηνία: Δευτέρα 12 Ιουνίου 2023
Ώρα έναρξης: 18.00
Τιμή: 7€
Σπίτι του Πολιτισμού Ρέθυμνο
Με την ευγενική συμμετοχή του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ρεθύμνου
Η ανάγνωση του έργου θα γίνει διαδικτυακά
Μια κοπέλα βρίσκεται σ’ ένα δωμάτιο με λευκούς τοίχους. Το δωμάτιο αυτό μπορεί να είναι πραγματικός χώρος, αλλά ταυτόχρονα συμβολίζει τον εσωτερικό κόσμο της κοπέλας· έναν κόσμο άχρονο, χωρίς χρώμα, πλήρως αποκομμένο απ’ την εξωτερική πραγματικότητα. Η κοπέλα φαίνεται να έχει παγιδευτεί σ’ αυτό το δωμάτιο, τόσο ως υλική υπόσταση (ως σώμα) όσο και ψυχικά, για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν είναι ξεκάθαρο, αν και με πιο τρόπο θα βγει ποτέ από αυτό.
Η ίδια έχει χάσει πλέον κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Έξω, η ζωή προχωρά κι εξελίσσεται. Ο χρόνος κυλάει. Η ζωή εδώ, μοιάζει να μην υπάρχει. Ο χρόνος έχει παγώσει. Στον τοίχο, ένα ρολόι σταματημένο στις δώδεκα ακριβώς· στο σημείο όπου οι δείκτες του ρολογιού συναντιούνται υποδηλώνοντας ένα τέλος, αλλά ίσως και την προαναγγελία μιας νέας αρχής. Άγνωστο αν είναι ημέρα ή νύχτα. Στο δωμάτιο δεν υπάρχουν παράθυρα.
Μέσα σ’ αυτό το άδειο λευκό δωμάτιο λοιπόν, η κοπέλα υφίσταται ως υλική οντότητα, όχι όμως ως ζωντανή ύπαρξη. Εγκλωβισμένη μεταξύ ζωής και θανάτου, πασχίζει να βρει και να διασώσει κάποιο ζωντανό κομμάτι του εαυτού της, έστω και μικρό. Κάτι που ίσως να έχει καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή θαμμένο κάπου βαθιά μέσα της. Κάτι απ’ τον παλιό εαυτό της που ζούσε και ανάσαινε λαίμαργα τον καθαρό αέρα, έξω από αυτούς τους τοίχους. Στην προσπάθεια αυτή, ξεκινά ένα εσωτερικό ταξίδι στο παρελθόν. Συνομιλεί με τους τοίχους, ενώ στιγμές απ’ τη ζωή της, μνήμες που φαίνονται μακρινές και σχεδόν ξεχασμένες, αρχίζουν να προβάλλονται σαν καρέ από ταινία.
Σε αυτό το ταξίδι αναστοχασμού κι επαναπροσδιορισμού αντιπαραβάλλονται δύο εαυτοί: του παρελθόντος και του παρόντος. Ο πρώτος, γεμάτος δύναμη, λαχτάρα κι ορμή. Αποφασισμένος να τα δώσει όλα, προκειμένου να ζήσει. Ονειροπόλος και παιχνιδιάρης. Συναισθηματικός κι αντιδραστικός. Ο δεύτερος, αποδυναμωμένος. Σαν μια μπαταρία που έχει αδειάσει. Συναισθηματικά μουδιασμένος κι απαθής. Έχει χάσει κάθε κουράγιο να προσπαθήσει για το ο,τιδήποτε. Η πραγματικότητα κρέμεται σα βάρος πάνω από το κεφάλι του, ενώ ο χρόνος αμείλικτος τον προσπερνάει περιγελώντας τον. Όλα κυλούν σαν σε ευθεία γραμμή, χωρίς κανένα σκαμπανέβασμα. Μέρα; Νύχτα; Ποια η διαφορά; Τα πάντα έχουν χάσει πια το νόημά τους.
Η ζωή έξω από το δωμάτιο φαντάζει, σα να μην υπήρξε ποτέ. Την έζησε στ’ αλήθεια; Ή μήπως την ονειρεύτηκε; Όλα στη θύμησή της κοπέλας είναι ξεθωριασμένα· οι μνήμες της μοιάζουν ψεύτικες, σαν όνειρο. Αδυνατεί να αναγνωρίσει τον παλιό εαυτό ως δικό της. Στα μάτια της, είναι ένας ξένος. Και το ταξίδι συνεχίζεται. Με προορισμό την απελευθέρωση και τη λύτρωση, ή το θάνατο· το φως ή το βαθύ σκοτάδι. Άγνωστο το τέλος αυτού του ταξιδιού. Λένε όμως, πως η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας έρχεται πάντα λίγο πριν την αυγή.